003.~Piłka

Dzisiejszego dnia Harry znów wracał sam. Gemma znów miała dodatkowe zajęcia, a bliźniaczki, które miały w planach odwiedzenie dziadków i spokojnie mogliby wracać razem, gdyż miały po drodze, również kończyły godzinę później. Chłopak szedł ze spuszczoną głową pogrążony w melancholijnych myślach. Dreptał powoli, noga za nogą, wznosząc tym samym w powietrze kłęby kurzu.

Piaszczysta droga jaką szedł ciągnęła się przy lesie. Po jego lewej stronie znajdowało się, stare już, osiedle i zniszczone boisko do piłki nożnej na którym grali dwaj chłopcy, mniej więcej w jego wieku. Ale Harry'ego nie obchodził urok krajobrazu. W końcu wybrał tą drogę by spokojnie pomyśleć, a nie podziwiać widoki.

Czuł się niechciany. Miał wrażenie, że jest dla wszystkich zbędnym balastem. Gemma, która do tej pory spędzała z nim dużo czasu, teraz coraz częściej wychodziła z domu, albo spotykała się z Danielle- dziewczyną chodzącą do jej klasy. Za to bliźniaczką Calder bardzo odpowiadało towarzystwo bruneta. Na każdej przerwie atakowały go swoimi piskliwymi głosami i przytłaczały różnymi opowieściami, czy ploteczkami. Na samym początku Harry'emu to odpowiadało. Cieszył się, że ktoś dobrowolnie chce spędzać czas z nim, nowym chłopakiem w tym wielkim mieście. Lecz po dłuższym czasie zaczęło go to lekko irytować. Ten ciągły jazgot i kłapanie dziobem. Nie to, że nie lubił Tiny i El, po prostu uważał, że czasem mogłyby się najzwyczajniej w świecie zamknąć.

Pozostaje jeszcze sprawa jego siostry. Gemma od wczorajszego incydentu zachowuje się co najmniej dziwnie. Świadomie unika pozostania z bratem sam na sam, w cztery oczy. Jakby się czegoś bała. Harry postanowił sobie, że przy najbliższej okazji spróbuje ją złamać. Wypytać co tak na prawdę zaszło na rogu Abbey Road. Kim jest niejaki Zayn, którego kilka razy widział na szkolnym korytarzu i dlaczego nie było jej na zajęciach.

Chłopak szedł tak i zastanawiał się nad swoim życiem. Nagle dostał czymś w głowę. Po wpływem gwałtownego uderzenia zachwiał się, a ciężar plecaka, po brzegi wypełnionego kiepskimi podręcznikami, przeciążył go. Czyli w skrócie, chłopak dostał w głowę i runął na ziemię jak długi. A tym czymś okazała się piłka do nogi dwójki nastolatków z osiedla.

Niall i Louis, bo tak mieli na imię owi chłopcy, czy może raczej nastolatkowie, podbiegli speszeni i lekko przestraszeni do Harry'ego. Stanęli nad nim i czekali, czy się podniesie, lecz nic się nie wydarzyło.

- Debilu!-odezwał się zdenerwowany szatyn - jak ty celujesz! A co jeśli coś mu jest?! Z takimi chuderlakami nigdy nic nie wiadomo! Najmniejszy dotyk ich boli!

I w tym momencie Harry się podniósł. Właściciele piłki odetchnęli z ulgą. Spojrzeli po sobie i szybkim ruchem zgarnęli piłkę. Młody Styles nie zdążył nic powiedzieć, a dwóch chłopaków już nie było.

Otrzepał się z piasku i trawy, na którą wpadł i zdezorientowany podniósł z ziemi plecak.

- Co za debile - westchnął piskliwy, kobiecy głos tuż nad uchem Harry'ego. Brunet podskoczył przestraszony i obrócił się w stronę jego właściciela i z sykiem wypuścił powietrze z płuc.

- To wy - powiedział obojętnie na widok bliźniaczek w których oczach malowała się pogarda. Jednak ta minęła tak szybko, jak się pojawiła i ustąpiła miejsca radości.

- Cześć - pisnęła uśmiechnięta Tina i przeczesała dłonią swoje włosy. Swoja drogą prawie odzyskały już  naturalny kolor. Z głębokiego fioletu powoli zaczęły wyłaniać się czekoladowe pasma, na których widok Christina niezmiernie się ucieszyła.

- Część - zaczął chłopak i zdobył się na uśmiech. - A tak w ogóle co wy tu robicie? Skończyłyście szybciej? - zapytał i ruszył przed siebie. Dziewczyny poszły w jego ślady.

- Nie. To ty tak długo się wleczesz - zaśmiała się Eleanor.

*

- A w ogóle co tam robili Niall i Louis? - zagadnęła w pewnym momencie Tina. Zwróciła głowę ku patrzącemu przed siebie chłopakowi i zmrużyła lekko oczy.

- Kto? - zdziwił się Harry.

- No ten blondyn i brunet.

- Ci z piłką?

Christina przytaknęła i skrzyżowała ręce na piersiach.

- Ich piłka trafiła mnie w głowę - odpowiedział z lekkim grymasem.

- I tak po prostu sobie zwiali?! Pacany! - zbulwersowała się Eleonor.

Harry wzruszył ramionami.

- Znacie ich?

- Niestety - westchnęła El-Niall chodził z nami do klasy, ale nie zdał.

- A Lou jest w trzeciej i przyjaźni się z Niall'em i jego starszym bratem. - dokończyła Tina.

- A tak w ogóle to czemu Lou grał już w piłkę, skoro trzecie klasy kończą za godzinę? - Eleanor zrobiła minę myśliciela.

- Eh-fioletowa machnęła ręką - pewnie znowu uciekli.

- Uciekli? - zaciekawił się chłopak.

- Ta. Nie pierwszy i nie ostatni raz - bliźniczki zaśmiały się gorzko, po czym przeszły na drugą stronę ulicy i pożegnały się z Harrym.

*

Dzwonek do drzwi. An spojrzała wyczekująco po swoich dzieciach. Wszyscy siedzieli w ciszy, przy dużym, dębowym stole, a przed nimi stały ceramiczne miski pełne zupy. Wszyscy spojrzeli się po sobie, jednak nikt nie raczył się podnieść, by chodź sprawdzić, kogo nogi poniosły przed próg domu Styles'ów. Harry głośno westchnął i wyraźnie nie zadowolony odsunął z głośnym piskiem krzesło i jako jedyny wykazał jako jako tako chęci przywitania gościa. Podszedł do drzwi, a głośne tupanie towarzyszące mu przy tej czynności wyrażało, jak bardzo jest nie zadowolony. Spojrzał przez wizier w drzwiach.

- Gemma! To do ciebie! - ryknął i już miał zamiar odejść, gdy z salonu dobiegł karcący głos jego matki, rozkazujący mu być tak miłym i wpuścić przybyłego do domu.

- Wchodź - sapnął otwierając drzwi przed szczuplutką, aczkolwiek wysoką brunetką. Niesforne, długie do pasa loczki spływały lekko po wiotkich ramionach dziewczyny o oliwkowej cerze. Jej promienny uśmiech momentalnie wypełnił pomieszczenie, a radosny humor udzielił się nawet Harry'emu, który w mgnieniu oka przestał się dąsać i użalać nad sobą - jaki to on biedny, że musiał pójść otworzyć drzwi.

- Dzień dobry - przywitała się grzecznie Danielle, dołączając wraz z chłopakiem do reszty domowników.

- Cześć Dan - uśmiechnęła się ciepło An i zaprosiła ruchem ręki dziewczynę do stołu, jednak ta odmówiła. Oznajmiła, że poczeka aż wszyscy zjedzą, nie chcąc przeszkadzać rodzinie w obiedzie.

Po posiłku młodzież rozsiadła się na kanapie w salonie, a głowa rodziny - matka Harry'ego i Gemmy, urzędowała w kuchni. Pomiędzy trójka panowała jakiś czas niezręczna cisza. Z początku ożywiona Danielle uspokoiła się i pogrążyła w zamyśleniu, a pozostała dwójka wzięła z niej przykład.

- To.. jak ci idzie w szkole Harry? - zagaiła pierwsza Dan.

- Kiepsko - przyznał skruszony nastolatek - Zawaliłem pierwszą kartkówkę z matmy.

Na twarzy chłopaka pojawił się mały grymas. Od zawsze miał trudności z tym przedmiotem. Z całą pewnością nie był umysłem ścisłym, ale postanowił sobie, że od tego roku uzyska dobre oceny. A tu na wstępie pała!

- Hmmm - zamyśliła się na chwilę Danielle, a rodzeństwo bacznie się jej przyjrzało - Mój chłopak...

Harry spojrzał pytająco na Gemmę. Danielle ma chłopaka? Co prawda jest ładna i mądra, ale nigdy nie wspominała, przynajmniej w jego towarzystwie , o tym, że nie jest już singlem. Brunet próbował doszukać się w twarzy siostry jakiegoś wyjaśnienia. W głębi duszy wiedział, że wystarczy poczekać, aż dziewczyna wszystko powie, ale był strasznie ciekawski i cechowała go niecierpliwość. Dążenie do poznania odpowiedzi w, możliwie, jak najkrótszym czasie. Jednak z wyrazu twarzy Gem nie mógł nawet nic przypuścić. Ba! Jej grobowa mina przyprawiała o ciarki. Na wieść o chłopaku Danielle, Gemma gwałtownie się wyprostowała i spoważniała, a Harry miał już niedługo dowiedzieć się dlaczego.

- Mój chłopak jest świetny z matematyki! - Danielle nie zauważyła gwałtownej zmiany w zachowaniu rodzeństwa Styles - Ma młodszego brata - tu zwróciła twarz ku Harry'emu - który chodzi do pierwszej klasy tak jak ty. Greg daje mu korepetycje, ponieważ on też nie radzi sobie z matmy.

- I co w związku z tym? - powiedziała obojętnie Gemma, chodź można było wyczuć drżenie w jej głosie.

W głowie nastolatki rodziły się przeróżne przypuszczenia, a najgorsze z nich miało ziścić się już niebawem. Nie świadomie, brunetka spięła się. Nie umknęło to uwadze jej brata, który, chociaż siedział cicho, z deka również się przestraszył.

- A to, że może zgodziłby się dawać również Harry'emu korepetycje - powiedziała zirytowana niedomyślnością przyjaciółki dziewczyna.

- Coś ty - odrzekła Gemma, siląc się na obojętność - Greg ma przecież tyle spraw na głowie... Nie dość, że pierwszy rok studiów, to jeszcze młodszy brat...

- To jest to! Mógłby dawać lekcje jednocześnie Harry'emu i swojemu bratu! W końcu oboje są w pierwszej klasie! - zawołała entuzjastycznie Danielle i zanim ktoś zdążył zareagować podniosła się z kanapy oznajmiając, że idzie z nim pogadać. Wybiegła z domu niczym wystrzelona z procy, rzucając tylko na odchodne „do widzenia”.

I tyle po ich wspólnej próbie.

(Jaki sweet Zayn xD)

Dobra. Na wstępie-wiem Madziu, że znowu piosenka Lany Del Rey, ale co ja poradzę, że są takie genialne *____* Hah nie martw się-w następnym rozdziale będzie Gabrielle Aplin xp

Do Katy Stlees:O to chodzi z tymi myślnikami? Bo nie wiem czy dobrze zrozumiałam xD

A co do rozdziału, to... ocenę zostawię wam, a moje żale - wyjątkowo - zachowam dla siebie. Nie chce mi się pisać.. Zmeczooona jestem xD