Rozdział 14

 -Masz to?-spytał cicho Harry przeszukując wszystkie szuflady i szafki, gdy tylko weszłam do kuchni.

-Tak-uśmiechnęłam się do niego najładniej jak umiałam-A ty?

-Nieee-powiedział smutny nie przerywając swojego wcześniejszego zajęcia-Mam!-krzyknął szczęśliwy kiedy znalazł to czego szukał. Biegał teraz po pomieszczeniu tańcząc swój przedziwny taniec szczęścia i wymachując sztućcem na wszystkie strony.

-Ciszej-skarciłam go przytykając palec do ust. Bałam się, że ktoś nas usłyszy i przyjdzie sprawdzić co się stało. Tak się jednak nie stało. Widocznie hałas i dzikie okrzyki były w tym domu na porządku dziennym.

     Weszliśmy oboje, jakby nigdy nic, do salonu, gdzie siedział Liam oglądając jakiś program w telewizji. Na szczęście nie zauważył nas. Schowaliśmy się za dużą kanapą, tak, że z sofy na której siedział nasz „cel” nie było nas widać. Włączyłam kamerę chłopców, którą trzymałam w ręce i podałam Harremu. Ten skierował obiektyw na mnie i zaczął nagrywać.

-Witam wszystkich! Tu Julay i Harry! Dzisiaj będziemy testować cierpliwość mojego kuzyna-Liama-powiedziałam szeptem. Telewizor był włączony tak głośno, że miałam pewność, że ten, kto nie ma tego usłyszeć , nie usłyszy.

    Hazza skierował urządzenie tak, by dobrze było widać Payna. Wzięłam od niego „narzędzie zbrodni” i starannie wycelowałam w „ofiarę”.

-Trzy… Dwa… Jeden…-zaczęłam odliczać i rzuciłam łyżką w kuzyna. Ten złapał się za ramię, w które trafiła i jęknął:

-Ała!

   Następnie zaczął się rozglądać, kto go zaatakował i kiedy nikogo nie zobaczył począł oglądać przedmiot którym go „postrzelono”. Kiedy zorientował się, że to łyżka gwałtownie wstał z kanapy i wymachując na wszystkie strony rękoma biegał wokół sofy. Zwabiony krzykiem Louis wkroczył do salonu, a Liam pisnął na jego widok i wybiegł z domu. Loui tylko wzruszył ramionami przeszedł do kuchni. Ja i Hazza wybuchliśmy niepochamowanym śmiechem.

   Kiedy już się trochę opanowaliśmy wstaliśmy jakby nigdy nic z podłogi, po której przed chwilą się turlaliśmy i poszliśmy w ślady Tomilsona.

    Zastaliśmy go siedzącego przy stole i wcinającego marchewkę. Harold przysiadł się koło niego i pokazywał filmik, który przed chwilą nakręciliśmy. „Gość od marchwi” śmiał się tak mocno, że prawie spadł z krzesła.

-Louis!!!-do naszych uszu doszedł stłumiony odgłosem trzaskających drzwi krzyk.

-Co?!-krzyknął pasiasty.

-Gówno! Skąd się wzięła tamta łyżeczka?!-nakrzyczał na niego wchodzący do kuchni Liam.

-Jaka łyżeczka?-udawał, że o niczym nie wie.

-Jaka łyżeczka? Jaka łyżeczka? Ta potworna łyżeczka!!-zbulwersował się mój kuzyn.

-Wyluzuj!-powiedziałam.-Przyznaj, że śmiesznie wyglądałeś biegając po mieszkaniu i piszcząc jak panienka-zaśmiałam się.

-Ty-wskazał na mnie palcem.

-My-odpowiedział Harry obejmując mnie ramieniem.

-A wszyscy w rodzinie myśleli, że to tylko dziecięca fobia i nikt nie ruszył dupska, żeby iść z tobą do psychologa-poklepałam Payna po ramieniu-A mówiłam im! To nieee, bo po co?-podniosłam ręce do góry w geście niewinności i uśmiechnęłam się słodko.

    Mój kuzynek westchnął i wyszedł z kuchni. Zaraz za nim Louis, który chyba się obraził, że to my wpadliśmy na coś tak genialnego, a nie on. Spojrzałam się na wesołą twarz Harrego i zatopiłam w jego tęczówkach.   Kiedy spostrzegł, że mu się przyglądam uczynił to samo.

-Twoje oczy…-zaczęłam i uśmiechnęłam się przyjaźnie-są jak kisiel jabłkowy…

-Lubię kisiel-uśmiechnął się jeszcze szerzej.

-Ja też-odwzajemniłam gest i wspólnie zaczęliśmy sobie przygotowywać podwieczorek, którym oczywiście był kisiel. Jabłkowy. Jak oczy Harrego Stylesa.

______________________

Hmmm... Lubię kisiel ;)   Krótki, ale cóż... trudno ;)    

Muszę wam zdradzić, że mam w zeszycie taki plan wydarzeń do każdego rozdziału i ten miał tytuł: "Zamach na Liama" Ha ha ha XD

Następny pewnie w weekend :)