Rozdział 5

Kiedy się obudziłam nie wiedziałam gdzie jestem. Światło w pomieszczeniu w jakim się znajdowałam raziło mnie w oczy, więc szybko je zamknęłam. Gdy ponownie je otworzyłam ujrzałam wystraszoną twarz Lokowatego. Delikatnie usiadłam na łóżku na którym przed chwilą leżałam, rozejrzałam się po pokoju i spytałam:

-Gdzie ja jestem?

-W szpitalu-odpowiedział i delikatnie się uśmiechnął.

No tak! Mogłam się domyślić! Białe ściany, charakterystyczne łóżko, wkurzająca, pikająca aparatura…

-Co ja tu robię?-zadałam pytanie, które od minuty nie dawało mi spokoju.

-Topiłaś się-Harry spuścił głowę.

Nagle przypomniałam sobie wszystko. To jak się spotkaliśmy i jak odszedł bez słowa, i jak wskoczyłam do jeziora…

Postanowiłam zrobić mu kawał. Tak, żeby się rozchmurzył. No i oczywiście dla mojej przyjemności.

-A kim ty jesteś?-spytałam próbując się nie roześmiać.

Loczek chyba połknął haczyk, bo cały zbladł.

-Nie pamiętasz mnie?-spytał nie pewnym głosem.

-A powinnam?-odpowiedziałam pytaniem.

Harry już chciał iść gdy dodałam:

-Gdzie leziesz?

-Po lekarza. Musi cię zbadać.-odparł drżącym głosem.

Nie wytrzymałam. Po prostu  wybuchłam śmiechem. Hazza popatrzył się na mnie zdezorientowany.

-Oj Lokowaty! Nie wiedziałam, że ty taki łatwowierny się zrobiłeś.-wykrztusiłam przez śmiech.

-Zmieniłem się.-powiedział i „spalił buraka” –Czyli to był żart?-dodał po chwili.

-No chyba-odpowiedziałam triumfalnie-A teraz idź po tego lekarza, bo chce już z tond  wyjść.

Harry zaśmiał się cicho i wyszedł.

*Trochę później*

-Będziemy przyjaciółmi?-spytał uśmiechnięty Hazza.

O co mu chodzi?! Dopiero co wyszłam ze szpitala, po tym jak próbowałam popełnić samobójstwo, a on mi tu z jakimiś przyjaciółmi wyskakuje?! A tak w sumie to stęskniłam się za nim… Czemu nie?

-Takimi jak kiedyś?-wolałam się upewnić. Lokowaty pokiwał głową i posłał mi ciepły uśmiech.

-Zgoda-pokiwałam głową i odwzajemniłam jego wcześniejszy gest.

-To gdzie idziemy?-spytał po chwili.

-Hm…-udałam, że myślę, chociaż tak na prawdę doskonale wiedziałam, gdzie chcę iść…

_______________________________________

Na początek chce przeprosić, że rozdział jest taki krótki. Następny będzie dłuższy! Wiem, jestem szurnięta! Calutki rozdział o rozmowie w szpitalu! Ha ha.

Drugą sprawą jest to, że chyba ze mną jest coś nie tak... BO WAS KOCHAM!!!!! 15 komentarzy pod poprzednią notką! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Chciałabym wam gorąco i z całego serca podziękować!

A jak tam szkoła? Mi się trafiła wychowawczyni, która uczy matmy, ale muszę powiedzieć, że jest zaje*ista!  Po prostu zacna z niej kobieta!

To co? Do następnego poniedziałku? Nich moc będzie z Wami kochane!