Rozdział 3

    Dalej siedziałam na kanapie. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Było mi strasznie źle. Chciałam aby ktoś mnie przytulił, ale nie było nikogo takiego w pobliżu. Wywiad z One Direction się skończył, a ja czułam się jeszcze gorzej, dowiadując się, że Lokowaty  jest w zespole. Dlaczego ja dowiaduję się wszystkiego ostatnia? Ja nawet nie wiedziałam, że on umie śpiewać! W ogóle jak to się stało, że jest sławny?

   Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz: „Lokowaty”(ach jak ja uwielbiam to słowo!). Odebrać czy nie odebrać? Oto jest pytanie!

-Czego chcesz Lokowaty?-warknęłam oschle do komórki.

-He he he! Lokowaty!-śmiała się osoba po drugiej stronie. Jej głos ani trochę nie przypominał głosu Harry`ego.

-Z czego zacieszasz?-spytałam utrzymując nie miły ton głosu.

- Z „Lokowatego”-odpowiedział tajemniczy osobnik i ponownie parskną śmiechem.

-Co w tym śmiesznego?!-oburzyłam się.

-Nie już nic. Nie jestem Hazza-odparł.

-Hazza?-zdziwiłam się. O czym ten psychopata znowu gada?!

-No tak! To ksywka Harrego, ale Lokowaty lepiej brzmi.

-Acha-nareszcie coś zrozumiałam.-Jestem Julay-dodałam.

-Wiem-odparł dumnie mój rozmówca.

-Okey. Skąd? A ty jesteś…

-Louis przyjaciel „Lokowatego”-nie wytrzymał i wybuchł śmiechem.-A wiem kim jesteś, bo Harry ma cię w kontaktach.

-Tiaa! A po co dzwonisz?

-Żeby zrobić mu na złość-odpowiedział Louis.

-Już cię lubię-odpowiedziałam normalnym tonem głosu.

-Ja ciebie też-powiedział entuzjastycznie, a po chwili dodał-zaczekaj chwilkę.

-Harry! Nie podsłuchuj! Wiem , że tam jesteś!-wrzeszczał. Oczywiście nie do telefonu, ale i tak to słyszałam.

-Lokowaty?-spytałam unosząc jedną brew do góry, chodź wiem, że i tak tego nie widzi.

-Tak! Nie da nam spokoju! Ej wiesz co?

-Co?

-Porozmawiajmy na skaypie!

-Świetny pomysł! Mój nick to Julay.

-Orginalnie.

-Ta  wiem.

    Po jakichś pięciu minutach siedziałam już z laptopem na kolanach. Lou oddał Hazzie komórkę i właśnie rozmawia ze mną przez skaypa:

-Tooo… lubisz Harrego?-spytał tajemniczo.

-Nie wiem, czy mogę ci zaufać-odpowiedziałam takim samym tonem.

-No weeeź…-odpowiedział tonem wkurzonej pięciolatki.

-Hmmm… a czy to ważne? Przecież on i tak mnie nie lubi-odparłam smutno.

-On cię nie lubi?!-oburzył się.-Dlaczego tak myślisz?

-Hmmm… Bo-zaczęłam wymieniać wszystkie przykrości poczynając od zniszczenia mojego zamku z piasku kończąc na podstawianiu haków.

   Louis tylko wybuchnął śmiechem. Nie wiem co w tym takiego zabawnego? Po krótkiej chwili ciszy powiedział, że musimy się spotkać na żywo. 

______________________________

Tak wiem, że trasznie krótki, ale to takie wprowadzenie do następnego rozdziału, w którym pojawi się akcja i co więcej... Harry! Wiem, że w drugim rozdziale też się pojawił, ale chodzi mi o coś  innego...

Ach ten poniedziałek! Jeszcze tydzień i do szkoły... Ciekawe kto będzie moją wychowawcą?(będe w 1 gimnazjum)   Mam nadzieję, że jakaś polonistka tak jak w podstawówce :D

To do przyszłego poniedziałku!