Rozdział 2

   Minął już rok od pamiętnego dnia, którego to nie przyszedł do szkoły. Zostawił wszystko: rodzinę, przyjaciół, dom, mnie… No właśnie-minie! Po dłuższych przemyśleniach, w końcu stwierdziłam, że byłam dla niego tylko zabawką. Nękał mnie dla sportu, widowiska, własnej satysfakcji, rozrywki znajomych… Idiota!

    Nie wiedział, że pod maską nienawiści do niego było coś więcej. No właśnie ale co? Sama nie potrafiłam odpowiedzieć sobie na to pytanie. Zastanawiałam się nad tym. Myślałam dniami i nocami. Nie potrafiłam nazwać uczucia jakim darzyłam Harolda. Przyjaźń? Nie… to coś innego. Miłość? To też nie trzyma się kupy! To była tajemnicza więź, nie rozumiałam tego. Z każdym dniem brakowało mi go bardziej. Tęskniłam. Można by to było nazwać „LOVE”, ale był jeden szczegół. Z każdym dniem też moja  nie chęć do niego rosła, uczucie malało.

   Tak więc tęskniłam jeszcze bardziej, a lubiłam jeszcze mniej. Pokręcone co?

   Była sobota, a ja jak co weekend nie ruszałam mojej zacnej pupy z wyrka. Bo po co? Przyjaciół z którymi mogłabym gdzieś wyjść nie miałam, rodzice siedzieli do późna w pracy, nawet głupiego rodzeństwa nie posiadałam. Pech!

    W słuchawkach na uszach, MP4 pod poduszką, puszce oranżady przy łóżku i misce lodów na kolana, leżałam i myślałam. Przypominałam sobie wszystkie nie miłe chwile spędzone z Harrym. Było ich mnóstwo… ale zaraz, zaraz! Przecież zawsze jest coś dobrego. Wysiliłam trochę główkę i przypomniałam sobie o albumie z dzieciństwa. Odłożyłam mój zimny „posiłek” obok napoi, zrzuciłam z siebie kołdrę i ruszyłam do salonu.

    Trochę trwało, zanim znalazłam to czego szukałam. Książka w skurzanej, czarnej oprawie w której mieściła się opowieść mojego dzieciństwa. Napisana nie słowami, a różnymi fotografiami, wycinkami z gazet…

    Zaniosłam skarb do mojego pokoju i usiadłam na łóżku. Tym razem, zamiast puszczać na okrągło tych samych piosenek z MP4 postanowiłam włączyć radio.

     Kilka minut później już wygodnie usadowiona, oparta o twardą, zieloną ścianę, podrygując w rytm piosenek, przeglądałam wspomnienia z albumem na kolanach.

   Mój wzrok przykuło zdjęcie przedstawiające małą dziewczynkę w blond warkoczykach ściskającą w rączkach fioletowe foremki do piasku w kształcie kotów i patrzącą nie pewnie na chłopczyka w tym samym wieku siedzącego obok niej. Na samą myśl o tamtym dniu uśmiechnęłam się pod nosem.

    Przewróciłam kartkę i na widok następnego obrazka dzieci w piaskownicy poczułam jak pojedyncza łza spływa mi po policzku. Wzruszenie? Żal? Nie potrafiłam nazwać uczucia jakie wywołało u mnie zdjęcie.

   Tym razem na fotografii był ten sam chłopiec i dziewczynka,  ta sama piaskownica, ale… ale foremki wcześniej ściskane przez blondyneczkę znalazły się w rękach małego, który całował swoją koleżankę… Nie! Przyjaciółkę. …który całował swoją przyjaciółkę w policzek.

   Tak. W tedy Harry był jeszcze moim przyjacielem. Od tamtego dnia zaczął mi dokuczać i w ogóle jakoś dziwnie się zachowywać.

 Zamknęłam z rozmachem album i rzuciłam na podłogę. Dlaczego każde miłe wspomnienie związane z nim musi kończyć się cierpieniem?! Na przykład pocałunek w policzek kończył przyjaźń i zaczął nienawiść!

    Miałam już dość!  Zeszłam na dół do salonu. Mieszkałam na obrzeżach Holme Chapel. Nie powiem. Dom był piękny i nie jakiś mega wielki, ale dla mnie i tak za duży.

    Usiadłam na beżowej kanapie na środku salonu, sięgnęłam po pilota i zaczęłam skakać po kanałach. Jak zwykle o tej porze nie był nic ciekawego do oglądania. Zrezygnowana już chciałam wyłączyć telewizor, gdy nagle coś przykuło moją uwagę.

-Nie może być!-krzyknęłam sama do siebie, a pilot z hukiem wylądował na podłodze (od autora: w sensie, że wypadł jej z ręki)…

OCZAMI LOKOWATEGO

    Męczący był ten wywiad! Mam dość! Jednak sława jest nie dla mnie! A jeszcze te wkurzające pytania: „Harry, czy jest ktoś, oprócz rodziny, dla którego mógł byś wrócić do Holmes Chapel?”

   Oczywiście, że jest! Na szczęście, a może właśnie nie szczęście, nie zdążyłem nawet odpowiedzieć, bo Louis wyskoczył z tym swoim: ”Tajemnicza Julay z Holmes Chapel! Odezwij się, bo Harry umrze z tęsknoty!” Nie no to była już przesada. Strzeliłem na niego focha.

    Ale tak na serio, to chciałbym znowu usłyszeć jej słodki głos, cudowne oczy i tą minę kiedy się złości… Ach! Ona i tak mnie nienawidzi!

-Harry!-Lou pomachał mi rękom przed oczami.

-Hm?-zwróciłem się w jego stronę.

-Nie gniewaj się już na mnie. Przepraszam. Nie chciałem cię zranić-przepraszał.

-No dobra w porządku- uśmiechnąłem się do niego.

-Marchewkę?-spytał podsuwając mi warzywo pod nos.

-Nie dzięki.-zaśmiałem się.

-Nie dziękuj-odparł z zabawną miną-A obiecasz mi coś?

-Co?-zdziwiłem się.

-Nie fochaj się już dzisiaj na mnie.

-No dobra, obiecuję. To nie będzie trudne, bo jest już dziewiętnasta.

-A żebyś się nie zdziwił-mruknął cichutko pod nosem.

-Co?

-A nie nic!-oparł szybko, za szybko.

-Nooooooo doooooooooobraaaaaa. Zostawię to bez komentarza.

Lou poprawił się na kanapie i wrócił do oglądania  jakiegoś durnego programu o pingwinach.

-Która godzina?-spytał po jakichś pięciu minutach.

Wyjąłem telefon z kieszeni, by sprawdzić, a wtedy Louis zwinnym ruchem mi go zwędził i szybko pobiegł na górę. Gdy już uświadomiłem sobie co się właśnie stało szybko popędziłem za nim krzycząc jednocześnie:

-LOUIS!!!!!!!!!!!!

-Co się stało?-drogę zabiegł mi Liam, który wystraszył się mojego wrzasku.

-Louis zwędził mi telefon i właśnie zamknął w swoim pokoju-odparłem zrezygnowany.

  Daddy tylko wzruszył ramionami, a ja udałem się pod pokój Lou.

______________________________

Mam nadzieję, że kolejny rozdział spodoba się wam jak pierwszy. Dziękuję za te wszystkie miłe komentarze.