Rozdział 22

    MUZYKA

     Tępo wbity w przestrzeń wzrok blondyna nie mało mnie przeraził. Zamglone, teraz szaro-niebieskie tęczówki, nie były wesołe jak zwykle. Nieruchome, lekko rozchylone usta zadrgały, a ja poczułam jak staje mi serce. Chłopak jakby się ocknął i spojrzał smutnym wzrokiem na mnie. Momentalnie wstałam z krzesła i podeszłam do roztrzęsionego przyjaciela. Objęłam go ramieniem i przyciągnęłam do siebie. Przycisnęłam jego twarz mocno do serca tak, by mógł poczuć niespokojne jego bicie i wyszeptałam w farbowaną czuprynę:

-Co powiedział lekarz?

-Właśnie nic-wyjąkał dwa słowa przepełnione rozpaczą-Dał mi skierowanie na następne badania. Za tydzień.-powiedział z trudem.

-Będzie dobrze-uśmiechnęłam się nieznacznie i pogładziłam go delikatnie po plecach.

-Z jego miny wyciągnąłem inne wnioski-wybąkał z wyrzutem.

Zaprowadziłam go na krzesło. Chłopak usiadł koło Zayna, który obserwował całe zajście z boku. Na twarzy szatyna malował się grymas. Schował komórkę do kieszeni i lekko poklepał głodomora.

-Stary, nie ma się co martwić na zapas-uśmiechnął się przyjacielsko.

Niall skinął głową i, głośno westchnąwszy, wstał.

-Idziemy-na jego usta wpełzł cień uśmiechu-zgłodniałem przez ten stres.

Wszyscy zaśmialiśmy się i ruszyliśmy za blondynem długim, ponurym korytarzem.

     Nie cierpiałam szpitali i wszelkiego rodzaju przychodni. Sama wzmianka o tych miejscach przyprawiała mnie o dreszcze. Miejsce, w którym tyle ludzi umarło. Tyle walczyło życie , jednak bezskutecznie. Miejsce w którym miliony osób wylewało słone łzy po stracie bliskich, a jednocześnie tyle ludzi się wzruszało. Tyle otrzymało drugą szansę i tyle przyszło na świat. Miejsce jednocześnie bez którego nie moglibyśmy się obyć i za nic nie chcielibyśmy do niego trafić. Taka była moja definicja szpitalu.

-Juls- powiedział cicho blondyn.

-Co?-ocknęłam się i spojrzałam na delikatnie uśmiechającego się Nialla. W jego oczach na powrót mogłam dostrzec wesołe iskierki. Może nie tak wyraźne jak kiedyś, ale było w nich coś znajomego.

-Pytałem gdzie jedziesz na święta-poczochrał mnie po włosach, a ja posłałam mu pełne oburzenia spojrzenie.

-Nie wiem... Chyba do Holmes Chapel, a co?

-Bo Harry mówił, że mam ci nie mówić że wasze mamy mówiły komuś tam, że ma mu nie mówić, że planują wspólną gwiazdkę-uśmiechnął się.

-Co?-spytałam nie za bardzo ogarniając co powiedział-Czekaj, jeszcze raz. Nasze mamy planują wspólną gwiazdkę niespodziankę?

-Na to wygląda.

-Super-ucieszyłam się.

-Tylko nie mów Harremu że ci powiedziałem-puścił mi oczko a ja w odpowiedzi poczochrałam go po blond czuprynie, tak jak on mnie przed chwilą.

***

    Wyobrażaliście sobie kiedyś, jak czują się nie widomi ludzie? Czy ich wyobraźnia tworzy obrazy, które rzekomo widzą, czy może całe życie spędzają w ciemności? Ja wiele razy rozmyślałam nad losem takich osób. Chociażby Kasandra. Co ona może czuć, gdy my zachwycamy się kolorami jesieni, piękną tęczą na niebie? Czy widzi ją w głowie? Czy nie jest jej przykro?

    Wokół mnie ciemność. Pustka. Nerwowo błądziłam dłońmi po ścianie, by odnaleźć drogę, jednak na próżno. Mój niespokojny oddech wypełniał głuchą cisze, a szybko bijące serce miało ochotę wyskoczyć z piersi. Na przemian otwierałam, to zamykałam oczy, jednak obraz jaki przed nimi się ukazywał, nie posiadał kompletnie żadnej różnicy. Pustka. Wszędzie pustka.

   Nagle do moich uszu dotarł z oddali dźwięk kroków. Właściwie już sama nie wiedziałam, czy były one moje, czy jakiejś zupełnie obcej osoby. W tamtej chwili nie potrafiłam jednak myśleć racjonalnie. Padłam na ziemię a twarz skryłam w kolanach. Po moich zimnych policzkach pociekły gorące łzy, zostawiając słone smugi za sobą. Z każdą chwilą było ich coraz więcej, aż w końcu zmieniły się w histeryczny płacz. Nie wiem jak długo ubolewałam nad własnym losem, ale w pewnym momencie poczułam czyjąś ciepłą dłoń na moich włosach.

    Momentalnie podniosłam głowę, ręka cofnęła się gwałtownie. Zamrugałam kilkakrotnie oczyma. Na próżno. Dopiero kiedy tajemnicza postać musnęła palcami moje powieki, obraz zaczynał do mnie stopniowo powracać. Przetarłam dłonią jeszcze raz zamglone oczy, nie dowierzając w cud.

    Z rozmazanej plamy powstała rzeczywistość. Przede mną stała piękna kobieta. Nieskazitelna, biała szata spływała po jej ramionach, kończąc się dopiero u jej stóp. Smoliste włosy opadały lekko na ramiona, niczym najdelikatniejszy jedwab, a w marmurowych dłoniach trzymała róg wypełniony, nie przesadzając, wszystkim.

   Uśmiechała się lekko. Wyciągnęła w moją stronę wolną rękę, a ja nie pewnie złapałam ją. Nie czułam już lęku. Owa kobieta budziła we mnie nie uzasadniony respekt i podziw, jednak nie strach. Pomogła mi wstać. Spojrzała mi w nadal zamglone oczy, a ja czułam jak miliony pajączków przebiega po moich plecach. Nie wiem jak to możliwe, ale wiedziałam że jednym spojrzeniem na mnie, potrafiła odczytać całą moją przeszłość, jak i przyszłość.

    Nie puszczając moją dłoni, zaczęła iść przed siebie, zmuszając tym samym do tego i mnie. Zaprowadziła mnie nad przepaść. W oddali rozciągało się przejrzyste jak łza morze, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Krajobraz prezentował się bardzo zachęcająco, dopóki nie spojrzałam w dół. Na jednej ze skalnych półek stał Harry. Czekoladowe loczki tańczyły w rytm morskiej bryzy, a zielone oczy patrzyły z utęsknieniem na rozbijające się w oddali fale.

    W pewnym momencie coś zatrzeszczało. Powierzchnia na której stał chłopak zaczęła się z wolna przesuwać w dół, odłamywać. O dziwo brunet nie ukazywał lęku, w przeciwieństwie do mnie. Ja praktycznie cała się trzęsłam i ze strachem obserwowałam, jak półka skalna stopniowo zabiera mojego przyjaciela w przepaść.

-Harry!-krzyknęłam i z rozpędu wskoczyłam koło niego.

Nie zareagował. Zaczęłam szturchać go za ramię. Nic nie dało.

-Harry! Błagam! Uciekaj! Harry- wychlipiałam ciągnąc go za rękę, jednak on nawet nie drgnął. Uparcie wpatrywał się w morze.

Nagle poczułam silny pęd powietrza. Włosy gwałtownie wzleciały do góry, a ja kurczowo zacisnęłam palce na ramieniu chłopaka.

-Harry!-pisnęłam kiedy poczułam, że spadamy. Brunet odwrócił się do mnie przodem i spojrzał swoimi magicznymi, zielonymi oczyma na mnie, tak że aż przeszedł mnie dreszcz.

-Harry-szepnęłam.

    Uchyliłam powieki. Przed oczyma miałam te znajome zielone oczy. Pisnęłam, myśląc, że nadal spadam, a dopiero po chwili zorientowałam się, że jestem w sypialni, a nade mną siedzi Harry.

-Już dobrze. To był tylko sen-powiedział i pogłaskał mnie po głowie. Przytaknęłam i podniosłam się do pozycji siedzącej, a chłopak momentalnie przyciągnął mnie bliżej do siebie i wtulił moją twarz w swoją koszulkę.

-Ciiii... Jestem tu-uspokajał mnie gładząc dłońmi po rozgrzanych ze strachu plecach.

Dopiero teraz zauważyłam, że cała się trzęsę, a po policzkach płyną mi dziesiątki łez. Nie mal się nimi dławiąc wyszeptałam:

-Przeprasza.

-Za co?-spytał odsuwając mnie lekko od siebie i patrząc w oczy.

-Zmoczyłam ci koszulkę-jęknęłam połykając łzy.

Harry uśmiechnął się lekko i powtórnie przycisnął do swojej klatki piersiowej, przytulając mnie. Nie wiem jak długo tak trwaliśmy, złączeni, jako jedność, ale w końcu musieliśmy się od siebie odkleić, rozłączeni promieniami słońca przedostającymi się przez matową firankę.

____________________

Spieprzyłam. Spieprzyłam cały rozdział. Końcówka miała wyjść romantyczna, a wyszło gówno :/

No cóż... Widocznie nie nadaję się do takich scen xD

Domyśliłyście się kto jest tą kobietą ze snu Julay? Nie? To Fortuna, rzymska bogini mająca władzę nad losem wszystkich ludzi. :D

Serce mi pęka. Nie dość, że na jednym z moich ukochanych blogów pojawił się Epilog, to jeszcze zdałam sobie sprawę, że koniec FHTL również nie ubłaganie się zbliża. Jeszcze góra dwa, trzy miesiące, a przygoda z Halay dobiegnie końca :( Ale nie ma co teraz rozpaczać ;) Jeszcze z dziesięć rozdziałów, może wiecej pociągnę ;D

Tradycyjnie szantażyk xD 20 komentarzy=rozdział 23 

Wasza księżniczka lama ninja kryptonim Kisiel xD