Rozdział 17 część 2

Harry:

Rozmawiałem sobie z Kasandrą. Byłem zły na moich przyjaciół, że naśmiewali się z niej praktycznie nic o niej nie wiedząc. Gdyby wiedzieli że jest niewidoma nie dokuczali by jej. Gdyby wiedzieli jak miała w życiu ciężko, było by im głupio... No właśnie-gdyby. Ale oni nie mieli o niczym pojęcia. Chociaż z drugiej strony to ich wcale nie upoważnia do nabijania się z tej biednej dziewczyny. Przecież nie można nikogo osądzać, przed jego poznaniem. To nie logiczne i nie ludzkie. Nie. Właściwie to bardzo ludzkie. Bardzo ludzkie dlatego, że my już tak mamy. Jesteśmy często chamscy i wredni bez powodu. Mało kto wykazuje współczucie i szczere chęci pomocy bliźniemu. Ludzka natura...

-Hej jestem Julay!-powiedziała moja przyjaciółka podchodząc do nas.

Wyciągnęła do Kasandry rękę na przywitanie, ale ta z wiadomych powodów nie zwróciła na nią uwagi. Blondynka zdziwiła się tym faktem i za pewne uznała to za nie grzeczne. Kasi zrobiła zdziwioną minę, przyłożyła rękę do ust i zapytała:

-TA Julay?-za pewne chodziło jej o te wszystkie rzeczy jakie jej o niej mówiłem...

-Zależy co mam rozumieć przez Ta-zaśmiała się Juls mrużąc zabawnie swoje grafitowe oczy.

-No...-zaczęła ruda, ale szybko zasłoniłem jej buzię rękom.

Myślałem, że się tam spalę ze wstydu. Blondynka tylko wzruszyła ramionami i mierzyła mnie podejrzliwym wzrokiem.

-Tak to TA-wyjaśniłem szybko i chciałem jeszcze coś dodać, ale Kasandra zadała pytanie, które uratowało mi życie:

-Właśnie szliśmy do kawiarni. Idziesz z nami?

Julay uśmiechnęła się ukazując białe, proste zęby po czym kiwnęła głową na „tak”.

Wziąłem właścicielkę zjawiskowych, niebieskich źrenic pod ramię, tak aby nie potknęła się, bądź nie zboczyła z drogi. Wiadomo, że jest jej ciężko, a ja chciałem chodź trochę ułatwić jej życie. To nie fair,że taka pogodna i miła osoba jak ona ma zawsze pod górkę. Nie zwracając uwagi na moją przyjaciółkę ciągnącą się gdzieś z tyłu, ruszyłem w kierunku małej, brązowej budki.

***

-A więc przez ponad dziesięć lat byliście wrogami, a teraz tak nagle zostaliście najlepszymi przyjaciółmi?-wytrzeszczyła swoje lazurowe oczy ze zdziwienia.

Oparła się na ręce i co kilka sekund pociągała ciepły napój przez rurkę. Widać było, że zaciekawiła ją nasza historia, choć szczerze mówiąc nie ma w niej nic niezwykłego.

-To nie do końca było tak-zaczęła wyjaśniać Juls uśmiechając się pogodnie i nerwowo stukając palcami o lśniący blat stolika. Spojrzała się na mnie błagalnie.

-W sumie to zawsze nas coś do siebie ciągnęło. Zawsze trzymaliśmy się w pewien sposób razem-dokończyłem-Ale to przeszłość. Nie wracajmy już do tego-poprosiłem. Wstydziłem się mojego zachowania w stosunku do Julay w tamtym okresie.

-A teraz twoja kolej-zarządziła blondynka zwracając się w stronę Kasandry.

-No dobrze-powiedziała nie chętnie ruda. Wiedziałem, że jest jej ciężko o tym mówić, mimo to zaczęła:

-Moja historia zaczyna się w dość nie typowy sposób. Można powiedzieć, że miałam wielkie szczęście w nieszczęściu. Podobno, tak przynajmniej mówiły mi opiekunki z domu dziecka-na te słowa niebieskooka spuściła głowę w dół, tak że miedziane kosmyki delikatnie muskały stół -jakaś kobieta znalazła mnie płaczącą na śmietniku koło szpitala. Strasznie się przejęła i od razu zaniosła do placówki. Mówiły, że gdyby nie ona na pewno bym nie żyła. Kiedy miałam miesiąc trafiłam do sierocińca, gdzie spędziłam resztę życia.-zawiesiła głos. Spojrzałem ukradkiem na Julay. Miała łzy w oczach, widać że współczuła Kasi. Chyba każdego jej opowieść chwyciłaby za serce. Ja również czułem rosnącą gulę w gardle, choć słyszałem ją powtórnie.

-Nie miałam tam łatwo-ruda kontynuowała-Nie dość,że jestem ruda, to jeszcze nie widoma.

-Co?!-krzyknęła Juls chwytając się za głowę-O matko! Jak ty sobie radzisz?-wydukała po czym wstała z krzesła i mocno przytuliła Kasandrę, po której bladym policzku toczyła się słona łza cierpienia.

______________________________________

Hej kochane! Sorki, że rozdział, na dodatek taki debilny, dodaję tak późno, ale szczerze mówiąc to mi się wcześniej pisać nie chciało. Za bardzo jaram się Take Me Houme ;)

Bardzo, bardzo dziękuję za wszystkie komentarze i za to że jesteście ze mną, po mimo moich błędów, nie dociągnięć i debilnych rozdziałów ;)

Szczególnie pozdrawiam:

Madzię- moją kochaną siostrunię :* (nie mogę się doczekać kolejnej dziwnej rozmowy na gg ;D)

Sophie-moją drugą siostrzyczkę :* ( jej drugi blog, który z całego serca polecam ;D--> klik)

Martynce :D-mojej kochanej :*(dzięki za namówienie do założenia tt XD)

Oli-ona już wie, że o nią chodzi ;) (Pamiętam, ze czekam na gg na 1 rozdział ;) ja nie odpuszczę kochana XD)

I wszyyystkim w całej Polsce i za granicą!!! Kocham was skarby :* 

Tak co do następnego rozdziału... Będzie chyba trochę nudnawy, ale w 22 będzie się działo ;)