Rozdział 24 i 25

ROZDZIAŁ 24

Z twarzy mężczyzny nie można było wyczytać kompletnie nic. Nie ruchome wargi i uważne spojrzenie lustrujące nas wszystkich sprawiały, że napięcie rosło z każdą chwilą. Lekarz jakby nigdy nic podrapał się po jednodniowym zaroście i westchnął cicho. Zamurowaliśmy. Na korytarzu słychać było tylko nasze serca dudniące niespokojnie w piersiach i przyspieszone oddechy. Nie wątpliwie baliśmy się. Wszyscy baliśmy się o naszego przyjaciela.

W końcu Liam, jednocześnie najrozważniejszy i najbardziej nie rozgarnięty z nas wszystkich, odważył się przerwać nerwową ciszę. Chrząknął krótko, po czym nie pewnie podniósł się z szpitalnego krzesełka i podszedł do mężczyzny w kitlu.

-Przepraszam...-odezwał się nieśmiało, a doktor Davis zmarszczył pytająco brwi, jakby nie wiedząc o co chodzi. Albo był taki głupi, albo tylko udawał.

-Czy już wiadomo coś na temat Nialla Horana?-zadał pytanie, które przecież nurtowało nas wszystkich.

Lekarz przejechał ostatni raz wzrokiem po nas wszystkich, wziął głęboki oddech i spytał:

-Czy znajduje się tu ktoś z rodziny?

Jak jeden mąż wszyscy spojrzeliśmy po sobie zmieszanym wzrokiem, po czym Louis zabrał głos:

-N... nie...

-W takim razie nie mamy o czym rozmawiać-odrzekł krótko facet i już chciał się oddalić, ale zdeterminowany Harry nie wytrzymał:

-Proszę pana! Niall to nasz najlepszy przyjaciel, a jego rodzina znajduje się obecnie mnóstwo kilometrów z tąd, bo aż w Irlandii i na chwilę obecną to my jesteśmy najbliższymi jemu osobami!

W życiu nie spodziewałabym się czegoś takiego, po moim lokowatym przyjacielu. Owszem, czasem był wybuchowy, ale takie zachowanie było do niego nie podobne. To zadziwiające jak się angażuje, jeśli chodzi o jego przyjaciół.

No, ale nie byłoby w stylu Julay, gdybym chodź przez chwilę się nie rozmarzyłam. O czym? Ach, jak bym chciała żeby Harry troszczył się tak o mnie (Halay Forever<33)...

-Ale...-zaczął doktor, jednak ja szybko mu przerwałam.

-Nie słyszał pan?! Żadnego ale! Niech nam w końcu powie co z naszym przyjacielem!-czułam na sobie ten przeszywający wzrok innych. Wiedziałam, że tego się po mnie nie spodziewali. Z pozoru miła i cicha dziewczynka, ale wydrzeć mordę w słusznej sprawie to potrafi. Proszę państwa, Julay chyba w końcu dorasta! (od aut: czy wy też to zauważyliście, że Juls zrobiła się odrobinę poważniejsza i troskliwsza odkąd zamieszkała z 1D?)

-To brze... już dobrze... Ale proszę się opanować-mężczyzna uniósł dłonie w geście niewinności, a ja posłałam mu triumfalny uśmiech.

Facet nie chętnie podszedł do nas i zaczął mówić całkowicie opanowanym głosem:

-No więc, pan Horan nie jest chory.

I w tym momencie wszyscy poczuliśmy wielką ulgę. Czułam się dosłownie, jakby wielki kamień spadł z mojego serca, a ono samo stało się niezwykle lekki i wolne.

-Ale-dlaczego zawsze musi być jakieś ale?-Niestety ma tasiemca.

Zbladłam. Zaraz... Co ten wyjątkowo nie przyjemny i obleśny facio powiedział?!

-Co?!-odezwał się Zayn, który do tej pory siedział cicho.

-Przypadek tasiemca uzbrojonego-uściślił lekarz- Stąd napady mdłości, nienaturalny apetyt-mimowolnie na te ostatnie słowa, na moją twarz wpełzł cień uśmiechu-i omdlenia, bóle brzucha, stan podgorączkowy...-wymieniał pan Davis.

-Dobrze! Zrozumieliśmy-uciszył go Louis-Ale co trzeba zrobić?

-Nie wątpliwie usunąć szkodnika-mężczyzna uśmiechnął się chytrze, a po moich plecach przeszły ciarki.

Wszyscy skinęliśmy głowami na znak,że rozumiem.

-No więc, operacja może odbyć się najwcześniej jutro rano, dlatego sugeruję, żeby państwo rozeszło się do domów-zakończył i zostawił nas samych z własnymi myślami.

-Ja tam nigdzie nie idę-odezwaliśmy się wszyscy zgodnie, w tym samym czasie.

&&&

Czułam, jak powieki z każdą chwilą robią mi się cięższe. Głowa bezwładnie opadła mi na kościste ramię Harrego. Ziewnęłam przeciągle.

-Harry-wymamrotałam.

-Hm?-odpowiedział tak samo nie przytomnym głosem.

-Spać-i tu zrobiłam przerwę na ziewanie-mi się chce.

-Mi też-zgodził się ze mną.

Nie chętnie podniosłam się z chłopaka. Rozejrzałam się zamglonym wzrokiem po pomieszczeniu. Szare ściany poczekalni wydawały się jeszcze mroczniejsze wieczorem. W oddali można było dosłyszeć kroki, za pewne jakiejś pielęgniarki, bądź lekarza dyżurnego, a tykanie zegara wiszący na równoległej ścianie do tej, przy której mieszczone były krzesełka, zaczynało mnie już powoli irytować.

-Chcę do ciepłego łóżeczka-zaczęłam marudzić spoglądając ukradkiem na resztę towarzystwa, które chrapało już w najlepsze, rozłożone na niewygodnych krzesełkach.

-W takim razie chodźmy-powiedział brunet wstając leniwie i przeciągając się niczym rasowy kot.

Poszam w jego ślady. Po sprawdzeniu godziny i obudzeniu przyjaciół, ustaliliśmy, że przyjedziemy jutro z samego rana, bo nie warto zostawać na noc, skoro sprzątaczki i tak nas by wygoniły, a stan Nialla nie ma prawa pogorszyć się przez jedną noc. Poza tym nasze towarzystwo i tak by tu nic nie dało.

Po dłuższym zastanowieniu wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że zamówienie taksówki nie jest głupim pomysłem. Nikt nie miał ochoty tułać się po nocy do domu.

&&&

-Harry!-zaczęłam potrząsać chłopakiem zrezygnowana, już od dobrych pięciu minut próbuję go obudzić, jednak bezskutecznie.

-No co?!-uniósł się podnosząc na mnie głos, w efekcie czego oberwał ode mnie poduchą w twarz.

-Nie co, tylko ubieraj się idioto! Jedziemy do Horana!-również krzyknęłam. Jakoś nie miałam dzisiaj humoru na cackanie się z tym debilem. Z doświadczenia wiem, że trzeba z nim postępować stanowczo.

-A no tak-złagodniał i leniwie wygramolił się z łóżka. Kiedy wyszedł już z pokoju pozwoliłam sobie na triumfalny uśmiech i sama udałam się na dół.

W kuchni siedzieli już wszyscy, oprócz Loczka, który aktualnie chyba się ubierał (nie wiem, bo ie sprawdzałam xD co robi w tej łazience) i szanownego pana Malika. Wkurzyłam się na niego.

-A gdzie nasz pan superdebil?-spytałam obojętnie.

-Śpi-westchnął zrezygnowany Louis-Za nic w świecie nie da się go obudzić.

-Bo tu potrzebna jest kobieca ręka-uśmiechnęłam się chytrze i popędziłam na górę, do pokoju Zayna.

Czarnowłosy leżał rozwalony na całej długości łóżka i cicho pochrapywał. Nawet przez chwilę przez głowę przebiegła mi myśl, że wygląda słodko, ale szybko ją odgoniłam powtarzając sobie w głowie „myśl o Harrym”. Ten to dopiero jest słodki podczas snu... Dobra nie ważne!

-Wstawaj kapitanie superdebil, bo jak nie to po pierwsze wstawię twoje kompromitujące zdjęcie na twittera...-zaczęłam obserwując reakcję Malika, ale ten tylko przewrócił się na drug bok pomrukując pod nosem-obleję cię wodą-nadal nic-A ostatecznie skasuję z twojego telefonu grę o wiewiórce!

-Nie!-Zayn zerwał się z łóżka z prędkością światła i zanim zdążyłam się obejrzeć, już go nie było w pokoju. Wzruszyłam ramionami i z triumfalnym uśmiechem na ustach zeszłam do chłopaków, swoją drogą coraz częściej triumfalnie się uśmiecham... I am winer!

-Udało ci się?-spytał peny podziwu Louis.

W odpowiedzi skinęłam głową po czym zdradziłam im, jak tego dokonałam. Oczywiście nie obyło się bez salwy śmiechu.

&&&

Krążyłam nerwowo po korytarzu. Nie mniej niż reszta denerwowałam się powodzeniem operacji, chodź Nialla znałam znacznie krócej od nich. Był to mój przyjaciel. Rzadko rozmawialiśmy. To prawda. Ale było w nim coś takiego, że już po pierwszej, krótkiej wymianie zdań poczułam, że mogę mu bezgranicznie zaufać.

-Przestań,, Juls przestań bo zaraz wszyscy oczopląsu dostaniemy-zdenerwował się Liam przecierając rękom oczy. Stanęłam na chwilę i zmierzyłam wzrokiem jego twarz. Byłam dzisiaj taka zakręcona, że nawet nie zdawałam sobie sprawy, że moje zachowanie może kogoś zirytować.

-Przepraszam-bąknęłam, a po chwili namysłu dodałam-Idę do toalety.

-Co?!-Harry momentalnie uniósł się z krzesła i doskoczył do mnie.

-Idę do toalety-powtórzyłam z nadzwyczajną cierpliwością i opanowanie, w ogóle nie wiedząc o co może chodzić chłopakowi.

-Do tej brudnej, skażonej, szpitalnej toalety?-brunet złapał mnie za ramiona,a nasze spojrzenia się spotkały.

-Nie, pójdę do domu, żeby się wysikać-prychnęłam, chodź w głębi duszy skakałam ze szczęścia jak mała dziewczynka, zdając sobie sprawę z bardzo ważnej rzeczy. A mianowicie, Harry się o mnie martwił! Mój Harry troszczył się o mnie! Co z tego, że tylko jako przyjaciel?! Zawsze to lepsze niż nic!

-W sumie możesz-zamyślił się na chwilę- ale nie lepiej iść do tej restauracji obok szpitala?

-Taaa i na pewno będzie czystsza od tej tutaj-bąknęłam.

-Na pewno-przytaknął jakby nie wyczuwając nutki sarkazmu w moim głosie-Pomyśl ile chorych ludzi korzystało przed tobą ze szpitalnego kibla?

-Może masz rację-zrezygnowałam po chwili namysłu-Zrobię tak jak zaproponowałeś-westchnęłam.

-To dobrze, bo też muszę skorzystać, a sam bym się wstydził-powiedział i pociągnął mnie za rękę w kierunku wyjścia z budynku, a ja zastanawiałam się, czy można być większym idiotom niż Styles?

&&&

Jaki to szczęście mieć takich przyjaciół. Przyjaciół na których zawsze możesz polegać. W biedzie czy chorobie. Nie ważne. Jaka była nasza ulga, gdy okazało się, że operacja Horana przebiegła zgodnie z planami teraz zostało tylko czekać, aż chłopak wybudzi się z narkozy.

Rozdział 25

-Do zobaczenia w styczniu-żegnaliśmy się czule z wszystkimi po kolei: Niallem, już w pełni zdrowym, Zaynem, Louisem, Liamem, Magdą, Kasandrą i Eleonor.

-Trzymajcie się-przytulili nas wszyscy, a ja z Harrym wsiedliśmy do pociągu jadącego w kierunku Holmes Chapel. Tak, to już za dwa dni Boże Narodzenie. Tak się cieszę! Dlaczego mamy się zobaczyć dopiero w styczniu? Ponieważ po sylwestrze chłopcy maja trasę koncertową po USA, a do tego czasu mają wolne, dlatego zdecydowaliśmy się spędzić ostatnie wolne chwile z rodzinami. Mam jeszcze jeden powód do radości: w trasę koncertową jadę z nimi! Będzie także Kasandra, El i Magda!

&&&

W chwili przyjazdy do Holms Chapel dopisywały nam humory. Może dlatego, że już nie mogliśmy doczekać się spotkania z rodzinami?

Zgodne z planem udaliśmy się najpierw do mnie, gdzie przywitała nas czule moja mama. Zaoferowaliśmy pomóc się w świątecznych przygotowaniach, w efekcie czego powstał długi, papierowy łańcuch na choinkę. Mama miała z nas ubaw, bo pół dnia siedzieliśmy nad wycinaniem cienki pasków papieru, a druga połowę składaliśmy je w całość. Nie ma to jak współpraca.

Następnego dnia zabraliśmy się za przygotowywanie, już ostatnich, potraw na wigilię. Harry jeszcze nie widział się z rodziną, bo mieliliśmy ustalone, że pójdziemy do nich w 24 grudnia, by spędzić święta wszyscy razem. Oczywiście team H&J musiał coś schrzanić i zamiast puddingu wyszły nam placki. Nie wiem jakim cudem, bo w końcu w przygotowywaniu puddingu nie ma nic podobnego do przygotowywania placków. Genialni my. Ale chociaż mięso dobre nam wyszło, chodź co to za filozofia doprawić je gotowym przyprawami z paczki i wsadzić do piekarnika na trzy godziny.

W końcu nadszedł ten wyczekiwany przez nas dzień. Z samego rana ubraliśmy się i, po spakowaniu łańcucha, placków oraz indyka i innych potraw autorstwa mojej mamy, udaliśmy się do rodziny Stylesów. Tam wszyscy ucieszyli się z naszego przybycia, a zwłaszcza pani An.

Po południu wystroiliśmy choinkę. Nie obyło się bez kłótni, rzecz jasna, o to kto zakłada gwiazdę na czubek drzewka. Wygrała Gemma, a w akcie zemsty ja z Harrym zaczęliśmy ją łaskotać. Przy zakładaniu naszego łańcucha Lokowaty się zaplątał i przerwał go na pół, w efekcie czego mieliśmy teraz dwa.

Ku uciesze wszystkich babcia Styles również raczyła się zjawić. Pod wieczór usiedliśmy wszyscy przy kominku z kubkiem kakao i wysłuchiwaliśmy historii staruszki. Prawdziwa rodzinna atmosfera. Nie obyło się też bez wspominania, no bo jak?

Następnego ranka razem z Harrym, z wielkimi uśmiechami zeszliśmy na dół, gdzie pod choinkom leżały już prezenty. Bezwstydnie rzuciliśmy się na nie w poszukiwaniu swojego. Ja dostałam cieplutki sweter z reniferem, a Harry skarpetki. Pomimo tego, że prezenty może skromne, jednak nas szczerze ucieszyły. Prawdę mówiąc to zawsze marzyłam o takim sweterku.

Potem wszyscy razem zjedliśmy świąteczne śniadanie. Oczywiście nie obyło się bez chwalenia naszych placków (;D).

Uwielbiam święta!

____________________

A więc jestem dla was taka dobra ( a może po prostu chce jak najszybciej zakończyć to debilne opowiadanie?-tą wypowiedź zignorujcie -.-) więc dodaje nowy rozdział szybko, w dodatku połączony z następnym. Stwierdziłam, że jeden jest za krótki. To dlatego. 

I mam dla was dobra wiadomość (a może nie złą? ;D) w następnym rozdziale pojawi się

NIESPODZIEWANA NIESPODZIANKA!!!!! (omińmy szczegół, że już ją zapowiedziałam, więc nie jest niespowiedziana)

I wracając do kwestii dalszych losów FHTL to postanowiłam, że będę pisać na TYM blogu drugie opowiadanie. Będzie się nazywać You add winds for me (YAWFM) i będzie nieco (bardzo) różnić się od historii Harrego i Juls. Będzie pisane w 3 osobie, ale mam nadzieję, że spodoba wam się równie bardzo jak to. :D

Ogłoszenia parafia-alne:

Koniecznie zajrzyjcie na bloga (wystarczy kliknąć obrazek ;P), bo warto.

Przeczytajcie, zostawcie komentarz i róbcie co tam jeszcze chcecie xD

POLECAM GO!!

Ta, cieszcie się że nie zrobiłam tak jak ja chciałam, a jak wolała Olcia, bo już szykowałam szantaż (:D), ale Ola powiedziała, że nie mogę was do niczego zmuszać, więc musiałam obejść się smakiem. Cieszcie się, że przynajmniej Olka trzeźwo myśli, bo ja to jestem szajbuska. :D

KONIEC OGŁOSZEŃ.

A nie robię szantażu... Nie chce mi się...Następny rozdział kiedyś tam xD